woensdag 27 juni 2012

Het zit 'm in het volkslied

Jawel. Ik ben erover uit. Niet Spanje, niet Duitsland, niet Portugal, maar de Italianen gaan - en moeten -  de beker pakken. Los van het feit dat Spanje hem niet mag winnen - ja inderdaad, puur omdat de andere WK-finalist Nederland hem ook niet wint - verdient van de resterende landen alleen Italië echt de titel.
En waarom? Dat lijkt me logisch. Kijk toch eens naar dat volkslied. Logisch dat wij de cup niet binnen slepen. Dat saaie, melodramatische Wilhelmus doet niet echt veel voor ons. En zeg nou zelf, heb je eigenlijk enig idee waar je nu precies over zingt? Zie je, je weet het ook niet, behalve dat je ergens Duits bloed schijnt te hebben en dat je voorouders kennelijk ooit ergens een koning in Spanje hebben gehad. Daarover gesproken is het niet zo gek dat we het steeds niet - of helemaal niet - redden. Als zelfs het volkslied, het paradepaardje van het Koninkrijk der Nederlanden, het toonbeeld van onze nationaliteit, er niet eens van uitgaat dat we het zelf in ons hebben. Als dat waar we ons eenheidsgevoel door willen versterken voorafgaand aan een grote wedstrijd, zegt dat we eigenlijk alles te danken hebben aan de Duitsers en Spanjaarden, dan zit de kronkel dus daar al.
Waar het bij ons al mis gaat voor het fluitsignaal, begint het daarentegen dan pas echt voor de Italianen. Wie zag niet die gesloten ogen van Azzurri's trots Buffon, luidkeels meezingend, de passie voor zijn eigen Italië door z'n poriën druipend, een volkslied ontaardend in een strijdkracht die deed voelen als de Maori-Haka. Van mij mogen ze hem winnen, ik kreeg kippenvel. Of laat het ze in ieder geval tot de finale schoppen, zodat we dat volkslied nog zo vaak mogelijk kunnen horen. En Beatrix, mogen wij misschien ook zo'n lied? Ik weet zeker dat we dan onverslaanbaar worden.

maandag 25 juni 2012

Accenten maken de man

Alsof je zit te kijken naar een slechte parodie op de Belgische Flikken. Dat gevoel kreeg ik toen ik op het nieuws een woordvoerder van de Belgische rechtbank iets hoorde zeggen over een grote rechtszaak. Het maakte ook niet eens uit wat de betreffende woordvoerder zei, want de vorm zorgde ervoor dat de inhoud werd vergeten. Al was de goede man de hoogst begaafde man van het land en zou hij al 4 keer verkozen zijn tot meest talentvolle woordvoerder, het accent zorgt ervoor dat niemand dit onthoudt.
Wat is dat toch met accenten. Waarom kan ik wanneer ik een Belg hoor praten alleen maar denken aan Kabouter Plop en K3? En hoe anders is dat bij onze oosterburen. Laat beiden hetzelfde zeggen en je zult bang worden van de Duitser, terwijl de Belg je zal doen smelten. Iemand met zo'n accent kun je toch ook niet serieus nemen? Hoe hard de Duitser ook zal proberen, hij zal altijd het onderspit delven tegenover de zachtaardige Belg (misschien dat de Duitsers het daarom ook zoveel beter doen op voetbal gebied?). Nee, neem dan de Spaanse Javier of Italiaanse Antonio. Eén woord en je zweeft weg, vorm overklast inhoud ook hier. Ben ik misschien toch gewoon een oppervlakkig persoon? Is het kwalijk dat ik mensen vaak niet los kan zien van hun accent? Misschien zouden we wel moeten streven naar een wereld waarbij we allemaal hetzelfde accent hebben, alhoewel ik dat Belgische dan toch wel zou missen.

woensdag 20 juni 2012

Bloedend oranje-hart

Voordat ik begin wil ik zeggen dat dit relaas komt uit het hart van - ik durf wel te zeggen - één van de trouwste Nederlands elftal supporters, van iemand die altijd fan is en zal zijn en altijd - zelfs bij dit EK - ervan overtuigd is dat we dan nu echt gewoon kampioen gaan worden. Ja, ik had zondag een diepgeworteld geloof in een 4-1 overwinning op team-Ronaldo. Sterker nog, zelfs zondag durfde ik gewoon stellig te zeggen tegen wie het maar wilde horen - ook tegen wie het niet wilde horen trouwens - dat ik m'n plekje langs de gracht al had gereserveerd.
Natuurlijk, na de nederlaag was ook ik in shock, ontzet, de wanhoop nabij. Máár, zoals het een goede supporter betaamd: je moet er ook staan als het even niet lukt. En dus deed ik dat. Ik zette me er overheen en overtuigde mezelf ervan dat die jongens niet zo hard moesten worden aangepakt. En dat we dit keer blijkbaar niet goed genoeg waren. Zo gek was dat ook niet eens, want de statistieken wezen uit dat verliezend WK-finalisten het wel vaker verprutsten op een volgend EK. Deze gemoedstoestand hield ik vol tot aan gisteravond.
Ik probeerde nog steeds het optimistische gevoel te laten overheersen, maar er knaagde iets. Iets dat steeds meer mijn positieve supportersgeest aan het uitdagen was. Wat nou als het niet zo simpel was dat het gewoon een keer niet lukte? Wat nou als het lag aan iets wat eigenlijk helemaal niets met het spelletje zelf te maken heeft? De kritiek die werd gegeven op de groep, die eigenlijk geen groep zou zijn, en op de spelers die zichzelf niet wilden wegcijferen voor anderen, zichzelf belangrijker vonden dan het team, die kritiek ging ik steeds te lijf. Ik wilde - en kon - er als diehard oranje-groupie toch niet aan de wil van de spelers te wantrouwen? Tot nu. 
Totaal gedesillusioneerd denk ik dat die critici dit keer stiekem wel eens gelijk kunnen hebben. Waar Mark van Bommel er indirect al behoorlijk op doelde door te benadrukken dat vooral HIJ maar met één doel naar dit EK gekomen was en dat HIJ alleen voor zichzelf kon spreken en niet voor sommige andere spelers, werd de puinhoop die achter de muren van dit elftal verscholen ligt in één klap duidelijk door de 'houd je bek man' van de geplaagde Robben richting Van Marwijk. 
Hoezeer ik ook waardering heb voor de bondscoach en hoezeer ik ook vind dat je dit niet hem moet verwijten, is hij klaarblijkelijk te lief geweest voor een groot deel van de groep. Een groep die in wezen bestaat uit kamp Van Persie en kamp Sneijder, waarvan niet meer te ontkennen is dat het ego's bezit die   - gezamenlijk dan wel - Balotelli overstijgen en die getemd moeten worden om te kunnen functioneren als een groep. Laten we eerlijk zijn: de oorzaak lag inderdaad tussen de linies, maar dan op mentaal vlak en dat stelt me teleur. Ik verwijderde maandag met pijn in m'n hart mijn oranje autospiegel-hoesjes, maar nog meer pijn doet het dat er dus blijkbaar spelers waren die zich niet wilden inzetten voor het collectief om al die oranje autospiegel-hoesjes houders het toernooi van hun leven te geven. Dit wilde ik even kwijt. En ja, voor wie het wil weten, ik weet zeker dat we over 2 jaar wereldkampioen worden, jullie kunnen het!

donderdag 14 juni 2012

De zwarte schapen van de maatschappij

Ok. Ik geef toe, het onderwerp is niet geheel nieuw. Maar ik weet daarom wel zeker dat ik niet de enige ben. Dat gevoel dat je heel oud aan het worden bent - met je 23 lentes - en je je afvraagt of het aan jou ligt of dat er misschien toch behoorlijk wat veranderd is sinds je middelbare- of zelfs basisschool tijd. Ik denk vooral het laatste.
Hoe vaak gebeurt het niet dat je in de trein of metro zit en jochies van een jaar of 12 languit liggend plaatsen bezet houden, zodat anderen moeten blijven staan? En daar blijft het niet bij. Nee. Dat gaat ook nog vaak eens gepaard met die zelfingenomen blikken naar andere OV-gebruikers. Zo van: kijk eens wat ik allemaal wel niet durf en je gaat me er toch niet op aanspreken dus ik blijf lekker zo liggen. 
Of pas nog. Ik zat samen met mijn vriend in de auto en op de weg kwam een jochie van wederom een jaar of 12 op z'n fiets op ons afgereden. Met brullende geluiden en blikken naar zijn vriendjes die wel keurig braaf op het fietspad ernaast fietsten, wilde 'ie eens even laten zien hoe stoer 'ie eigenlijk wel niet was. Z'n vriendjes zullen 'm na afloop vast hebben getrakteerd op een pakje Wicky. Even overwogen m'n vriend en ik om hard op 'm af te rijden en natuurlijk wel net op tijd te remmen...
En voor de vrouwen onder ons: Hoe vaak ben je al wel niet prooi geweest voor een 9-jarige charmeur, die als jij langsfietst woorden lispelt waarvan jijzelf op die leeftijd het bestaan nog niet wist. Dit versier-offensief - soms nog moeilijk verstaanbaar doordat de playboy in kwestie net z'n voortanden aan het wisselen is - gaat vaak ook nog gepaard met een duidelijk geoefend bouwvakkersfluitje. Op zulke momenten hoop je toch altijd dat je het niet goed hebt gehoord. Dat het gelikte babbeltje afkomstig was van zijn oudere broer die nog achter hem fietste. Helaas. Steeds vaker blijken die op het oog zo onschuldige tieners potentiële loverboys in de dop. 
En wij, wat doen wij als reactie? We kijken er met z'n allen naar en doen niets. Er zal immers toch vast wel iemand zijn die er iets van gaat zeggen? Nou nee dus, maar dat weten we allang. Om trouwens maar niet te spreken over ouderen die steeds asocialer lijken te worden. Begrijp me goed, ook ik ben voor respect voor oude mensen. Maar die kleine groep scootmobiel-rijders die denkt dat ze de halve wereld bezit, moet oppassen dat ze het niet verpest voor de rest. Of wanneer je vriendelijk stopt om een oude man te laten oversteken terwijl 'ie eigenlijk geen voorrang heeft en je vervolgens een blik krijgt waarvan je nekharen overeind gaan staan. Als ik het zo bekijk moeten we nog oppassen dat de maatschappij niet van twee kanten verloedert. 

maandag 11 juni 2012

Vrouw en voetbal

Even een frustratie-tje van mijn kant. Het betreft de underdog positie - om maar even in voetbaltermen te blijven spreken - waarin iedere vrouw wordt geschoven als het gaat om verstand hebben van deze mannensport. Heb jij een beetje verstand van voetbal? Die vraag kreeg ik na de wedstrijd tegen Denemarken weer eens toen ik me voorzichtig ook een beetje in een discussie probeerde te mengen. Voorzichtig, want als vrouw moet je natuurlijk wel oppassen dat je niet te luidruchtig dingen gaat roepen over iets waar alleen mannen écht verstand van hebben. Je zou namelijk puur toevallig maar eens een keer iets roepen waardoor het kan overkomen alsof je er echt een beetje verstand van hebt. Dat mag niet gebeuren vrouwen. Nee, mannen vinden het veel fijner als je er geen verstand van hebt.
Zo kreeg ik van de week een heus lesje positiespel, toen ik weer voorzichtig iets wilde zeggen over de opstelling van Nederland tegen Duitsland. Er werd een briefje gepakt en al snel werd me duidelijk dat ik maar beter even kon luisteren, want ik zou er natuurlijk nooit echt iets van af kunnen weten. Hij begon een aantal poppetjes te tekenen. "Kijk, hier heb je vier verdedigers die naast elkaar staan en dan staan hiervoor nog twee mensen die nog voor de aanvallers staan." Op het moment dat jij dan aanvult: "Ja, en daar kunnen we misschien beter wat meer aanvallende middenvelders neerzetten, want nu lijden we teveel balverlies op die afvallende bal", wordt je verbouwereerd aangekeken en heb je even de hoop dat de boodschap aangekomen is. Al snel ben je je echter weer bewust van de underdog rol en de man in kwestie vervolgt zijn verhaal dan ook gewoon.
Ze kunnen het gewoon niet bevatten, maar mannen: ze bestaan echt. We snappen dat jullie het goed bedoelen en vooral ook dat het jullie zelf heel belangrijk maakt. Julie kunnen op zo'n moment eindelijk eens de wijze man spelen, je verwijderen van het eeuwige 'ge-jamaar' van ons vrouwen en sommigen van ons zelfs tot zwijgen brengen. Zo zijn we echter niet allemaal jongens. Vooruit, we zullen jullie niet proberen af te troeven met weetjes, maar misschien dat jullie af en toe eens kunnen proberen te accepteren dat er ook in dit geval uitzonderingen op de regel gelden. Kan iemand van jullie me in de tussentijd misschien nog even uitleggen wat buitenspel ook alweer is?

zondag 10 juni 2012

Nep supporters

Ik open de ochtend na de wedstrijd Facebook en kom niet één opbeurend berichtje tegen. Alleen maar gevloek, wanhoop, mensen die hun slingers en vlaggen alweer naar binnen hebben gehaald. Want inderdaad, stel je voor dat je nog zou geloven in een volgende ronde voor Nederland. Of sterker nog, als je nu hardop uitspreekt dat je straks op 2 juli in Amsterdam de nieuwe Europees Kampioen komt verwelkomen, wordt je keihard uitgelachen. Hoe kun je dat nou denken? Na zo'n deceptie, zo'n wanvertoning.
Ik zeg hierover één ding: wat een nep supporters. Ik weet niet of jullie dezelfde wedstrijd hebben gezien, maar dan hebben jullie vast ook gezien dat Nederland ontzettend veel kansen creëerde. Natuurlijk, de verdediging was af en toe een gatenkaas, maar dat krijg je als ze zo aanvallend spelen. En ja, die kansen hadden erin gemoeten, dat geef ik toe, maar we hebben nog twee wedstrijden. Het spel van de Duitsers gister was ook niet alles belovend, dus als we die nou eens verslaan en Portugal wint van de Denen, dan staat alles weer open. En voor alle mensen die zich zelf zogenaamd supporter noemen: één avondje schelden en tieren mag. Maar dan verwacht ik wel weer dat we daarna met z'n allen achter onze leeuwen staan, dat kunnen we toch zo goed?
En trouwens. Ik hoorde in de wandelgangen dat dit gewoon een tactisch spelletje was. Gun die Denen ook wat, had Bert ze in de kleedkamer verteld. Wij pakken die Duitsers en Portugezen gewoon en vliegen door naar de finale.

vrijdag 8 juni 2012

Big Brother is watching you

Een gezinsvoogd die in de gaten houdt hoe het gaat met een moeder en haar ongeboren kind. De afgelopen jaren is dit fenomeen steeds normaler geworden in ons land. Als artsen of mensen uit de directe omgeving van een moeder vermoeden dat het ongeboren kind gevaar loopt, gaat Bureau Jeugdzorg toezicht houden. Klinkt veelbelovend. Maar hoe gaat dat dan?
Komt zo'n gezinsvoogd bij die moeder thuis en gaat dan zitten observeren of de moeder wel lief genoeg is? Is dat niet een beetje partijdig? Wordt de moeder in zo'n geval niet altijd als boeman gezien? Je kunt mij niet vertellen dat een toezichthouder ook maar iets weet over het gedrag van het ongeboren kind, de moeite heeft genomen om ook eens dat kind te observeren. Misschien is 'ie wel hartstikke vervelend, schopt 'ie z'n moeder en doet allemaal gevaarlijke acrobatische salto's waarvan zijn moeder steeds zegt dat als 'ie dat nog één keer doet hij voor straf in de hoek moet zitten. Zul je net zien dat die moeder het één keer even niet meer trekt en uit haar slof schiet en er precies op dat moment zo'n toezichthoudertje met een verrekijker aan de overkant van de straat staat. Precies, die denkt 'Tjakka' weer een dichter bij m'n quotum.
Kijk, als het nou zou gaan om moeders die verslaafd zijn of andere psychische problemen hebben. Ja, dan geef ik de Raad voor de Kinderbescherming groot gelijk. Houd ze vooral lekker in de gaten die moeders! Wat zeg je, daar ging het sowieso al om? O sorry, dan heb ik niks gezegd.

donderdag 7 juni 2012

Revival van de kannibalen

'Cloud-nine' zou 'ie heten, de zogenoemde kannibalismedrug waardoor zelfs de extreemste herbivoor plotsklaps zou ontaarden in een mens-etend monster. In Miami waarschuwt de politie nu voor deze drug die al twee maal zou hebben geleid tot een bizar tafereel waarbij de drugsgebruiker (lees: kannibaal) door de politie gemuilkorfd moest worden. Juist. Ik moet het even laten bezinken, een drug die leidt tot kannibalisme.
De eerste vraag die nu opborrelt is voor wie deze drug precies interessant is. Ik stel me nu een jongen voor die z'n hele jeugd gepest is omdat hij een pussy was op school, altijd raw food en peulvruchten meekreeg in z'n broodtrommel omdat zijn mama een of andere veganist was en nu eens wil laten zien dat 'ie heus wel een carnivoor kan zijn...of toch niet. Misschien dacht een stel enge horrorfilm-freaks wel dat het grappig zou zijn om filmische gebeurtenissen in het echt te laten gebeuren en bedacht gewoon een drug die hiervoor zou zorgen. Logisch..Of zouden het dan toch gewoon de media zijn die door één doorgedraaide psychopaat weer eens angst willen zaaien onder de mensen? Ik ga toch voor optie één en misschien dat Spielberg wel geïnteresseerd is in het manuscript.