dinsdag 7 augustus 2012

Mart

Was je alleen nog doorgegaan met de Tour, dan was er niets aan de hand. Tenminste, dit jaar nog niet. Daar past jouw persoonlijkheid nog Mart, daar word je nog gewaardeerd door velen waaronder ik. Toen je ons vorig jaar de stuipen op het lijf joeg met je aangekondigde vertrek, had ik al bijna geen zin meer in de Tour. Hoe zou dat toch moeten zonder jouw kijk op de wielerronde, jouw klik met de renners en jouw aanstekelijke enthousiasme. Tegen al die Mart-haters in mijn omgeving ging ik in. Jij en de Tour, dat is één - onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Maar nu Mart. Ik betrapte mezelf er gisteravond op dat ik zapte naar RTL 4, niet eens bewust. Het was meer een reflex. En om nou te zeggen dat dat programma ergens op slaat.. De eerste paar afleveringen viel het nog wel mee. Misschien wilde ik het ook niet zien, denk ik nu. Om te zeggen dat je op een voetstuk stond gaat te ver, maar een bepaalde status had je zeker. Hoe vaker ik kijk, hoe meer de irritatie echter de overhand begint te nemen en je status begint af te brokkelen. In plaats van een presentator die zijn enthousiasme voor de sport laat vieren, begin je steeds meer te lijken op een oude schoolmeester die zijn leerlingen eens even de les van leven bij zal brengen. 
Ze hebben allemaal bij je aan tafel gezeten, winnaars en verliezers. Vooral die laatste groep heeft het zwaar bij jou. Zo ook gister. Zeiler Pieter-Jan Postma greep net naast een medaille. Ik denk dat die arme jongen depressiever was na de show, dan ervoor. Alsof het een klein jochie was, vond jij het nodig hem te vertellen dat verliezen bij de sport hoorde en keer op keer moest hem worden ingepeperd dat 'ie zich vast vreselijk moest voelen. Alsof dit nog niet genoeg was, werd Marleen Veldhuis meerdere malen door jou voor het blok gezet om - ongevraagd - advies te geven over omgaan met teleurstellingen aan Postma. In plaats van - ik noem maar iets - te benadrukken dat die jongen een onwijs goede race gevaren heeft, zie jij het dus blijkbaar als jouw taak om dat totaal niet aan de orde te laten komen. Sterker nog, door jouw toedoen twijfelde Marleen er ogenschijnlijk nog bijna aan om haar vooraf opgestelde wens met het luiden van de bel te veranderen, toen ze het aangeslagen gezicht van Pieter-Jan zag. 
Mart, was er nou maar niet aan begonnen. Had het nou gelaten bij de Tour. 

donderdag 2 augustus 2012

China town in Londen

Ligt het aan mij, of komen ze werkelijk overal voorbij? Hoe hard je ook probeert, je ontkomt gewoon niet aan ze. Als onkruid dat toch weer in dat mooie hoekje van de tuin omhoog kruipt. De chinezen op de Olympische Spelen, daar heb ik het over. 
Dat ze met tafeltennis en badminton oppermachtig zijn, daar was ik al wel van op de hoogte. Maar ga eens een dagje achter de TV zitten en je ziet ze krioelen, ze winnen overal terrein. De Ding Ning's, Jao's en Ye's vliegen je om de oren. Zelfs bij een sport als roeien waarvan je denkt: weten ze daar überhaupt het bestaan van af in China? Ja, dat weten ze. 
Ik zou nu een lovend stukje kunnen schrijven over dat het zo knap is van die Chinezen. dat ze als ze wat willen het blijkbaar ook weten te bereiken. Dat ze het beste sportland ter wereld zijn - de Amerikanen even daar gelaten. De waarheid is echter dat ik geen zin heb in een lofzang. Dat ik me - mag ik dat zeggen - er mateloos aan irriteer dat ze op zoveel vlakken domineren. En waar dat mee te maken heeft? Ik weet niet. Misschien wel met het feit dat ik me nu eenmaal minder verbonden voel met het Aziatische land. Misschien wel doordat ik me er ook al aan erger dat die Chinezen die niet goed genoeg waren, dan maar bij ons komen sporten. 
Vooral heeft het denk ik te maken met het ontbreken van passie. Ze stralen niet uit dat ze van hun sport houden. Natuurlijk komt een sporter voor goud, maar waar Edith ook kan juichen om brons, zul je dat een Chinees niet snel zien doen. Het gaat om prestatie, je land niet laten falen. Ergens in mij kruipt zelfs een gedachte omhoog dat er in China een commissie aan het werk is, die een algemene groep sporters random ergens bij een sport indeelt. Alles om op alle vlakken oppermachtig te worden. Geef mij dan gewoon maar het brons van Edith en de 47.88 van Verschuren. Zij stralen pure passie voor hun sport uit. Natuurlijk balen ze, maar we waarderen hun prestaties.