Gisteren vertrok de eerste Indiase raket naar Mars, de Rode Planeet. Dat dit ook vooral een dingetje van onderlinge strijd tussen India en China is, laat ik maar even voor wat het is. De lancering deed me namelijk vooral denken aan die andere geplande reis naar Mars: Mars One. Niks geen lege raketten, marswagentjes en net-niet beelden meer. In 2023 worden vier vrijwilligers - dan astronauten - naar de planeet gestuurd. Een enkeltje Mars. Iedere twee jaar aangevuld met een nieuwe groep. En wat het idee dan is? Een heuse menselijke nederzetting op Mars. Door aardse bewoners naar de planeet te sturen, zouden we meer te weten komen over het zonnestelsel, de oorsprong van het leven en onze plaats in het universum.
Dat klinkt natuurlijk allemaal veelbelovend. Misschien echter, is onze plek in het universum allang bekend. Misschien worden deze vrijwilligers - waarvan er zich zo'n kleine 200.000 hebben aangemeld (!) - wel naar Mars gestuurd om heel andere redenen. Redenen die wij leken niet kennen - of niet mogen kennen. Zo kan het bijvoorbeeld zomaar zijn dat we weerstand moeten gaan bieden aan buitenaardse wezens. Waarschijnlijk is al jaren bekend dat de die groene mannetjes een tripje aan het plannen zijn om een nederzetting op aarde te bouwen. Ik vraag me dan ook heilig af wat vier mensen met doodsimpele aardse krachten nu eigenlijk kunnen beginnen tegen ET. Maar dat terzijde.
Een ander aannemelijk argument is dat van het vergaan van de aarde - en daarmee het vergaan van de mensheid. Hoewel we het einde van de Maya kalender hebben overleefd, weten we natuurlijk nooit wat komen gaat. Bij een van de vele brainstorm sessies over het behoud van het menselijk leven, werd de Mars One bedacht. Waarom sturen we niet gewoon een paar mensen voorgoed de ruimte in?
Als we deze mensen dan toch voor eeuwig wegsturen, kunnen we maar beter goed nadenken wie deze uitverkorenen mogen zijn. Er komen meteen wat namen naar boven:
Een goede gegadigde lijkt me bijvoorbeeld Andrés Iniesta. Gewoon om die ene bal. Laat hem dat vooral lekker doen op Mars. Ook Johan Derksen zou ik liever kwijt dan rijk zijn. Daarbij: ze moeten daar op Mars toch ook aan movember kunnen doen?
Nog zoiets: Andries Knevel en Tijs van den Brink. Hoewel de bijzondere combinatie tussen een conservatieve christen, die zijn geloof (en zelf benoemde kwaliteiten) aan iedereen op wil dringen, en een man die constant misselijk is, op de lange termijn toch enigszins twijfelachtig is. Maar ook dan geldt: beter daar dan hier. Wellicht weet Andries met zijn charismatische enthousiasme nog wel wat Mars-wezentjes in te palmen. En voor die wezentjes waarbij het niet lukt: ik durf het te betwijfelen of die na die ontmoeting nog wel naar de aarde af willen reizen. Meerdere vliegen in één klap dus.
Mocht je je trouwens zelf hebben aangemeld en uiteindelijk tot de uitverkorenen horen, dan zul je in de zeven jaar durende training nogal wat voor je kiezen krijgen. Afgezien van het eeuwige karakter van het verblijf, is de reis zelf namelijk al bijzonder intensief. De astronauten zijn zo'n negen maanden onderweg in de capsule. Negen maanden blootstelling aan straling, behoeften aan eten, drinken en sanitaire stops. Beeld je vooral eens in negen maanden onder weg naar Zuid-Frankrijk te zijn. Na drie weken 'zijn we er al?' ben je dat toch ook wel zat.
Om die negen maanden - die voorlopig het grootse obstakel lijken - door te komen, is de wetenschap bezig het de astronauten zo makkelijk mogelijk te maken. Hoe ze dat willen doen? Door het gedrag van dieren in de winter na te bootsen: een winterslaap. Negen maanden slapen zou al deze hindernissen voor de mens als sneeuw voor de zon doen verdwijnen. Klinkt ideaal. Misschien dat de vrijwilligers af en toe eens kunnen oefenen door in holletje van een egel te kruipen.
Nog niet overtuigd? Geeft niets. Waarschijnlijk is het allemaal gewoon een grap en wilde John de Mol weer eens iets nieuws na het succes van Big Brother. Daar zullen we jammergenoeg in 2023 pas achterkomen.
