De NS, Neerlands hoop in bange dagen. Ik zou een blog kunnen schrijven over het op tijd rijden van de treinen. Ik zou een blog kunnen schrijven over het niet kunnen rijden vanwege sneeuw op de rails, of een naar beneden gedwarreld herfstblaadje. Ik zou ook een blog kunnen schrijven over het inzetten van 3 wagons voor 34.587 forenzen om 7 uur 's ochtends en die 3 verdwaalde passagiers die om 14 uur 's middags een 5 kilometer lange trein tot hun beschikking hebben. Het zou ook zomaar eens over airco kunnen gaan - die vaker niet dan wel werkt.
Laat ik het nu hier allemaal niet over gaan hebben. Want als de trein wel is gearriveerd, je wel een plekje hebt gevonden en er geen geniepige sneeuwvlokjes liggen te wachten om alles in de war te schoppen, ook dan valt bij de NS heel wat te beleven. Zo gebeurde het eens dat ik - samen met tientallen, wat zeg ik: honderden andere reizigers - de trein instapte en me net lekker had genesteld, toen we eruit moesten. Op een weinig subtiele manier ook. De machinist riep om dat de trein waar wij ons in bevonden niet voor passagiers was. Niet voor passagiers? Ik zag het de anderen ook denken: waar is deze trein dan wel voor bestemd? En als deze niet voor passagiers is, moeten de goederen dan straks ook uit de goederentrein? Subtiel ging het vervolg overigens niet, de lichten gingen uit nog voor we allemaal uit konden stappen.
Dan iets wat wel vaker voorkomt en wat iedere keer weer tot irritatie leidt. De trein waar je inzit rijdt ultra traag en stopt om de haverklap langs een weiland vol koeien. Je begint steeds meer de behoefte te krijgen te weten wat het probleem is. En dan. Precies op het moment dat er geluid klinkt uit de omroepinstallatie, zitten die vrouwen een paar stoelen verder er vol doorheen te tetteren. Weg bericht en geen steek wijzer.
Op de momenten dat het wel goed gaat - dat wil zeggen: met het kunnen horen van het omroepbericht - gebeurt er altijd wel iets bijzonders. Zo heb je elke keer weer de machinist, die bij het inrijden van zijn eigen 'stadje' het niet kan laten een zo overdreven mogelijk accent te laten klinken. "Dames en heren, we naderen station Rrrrrrrrotterdam Centraal, station Rrrrrrrrotterdam Centraal." Of de machinist die zijn vreugde voor het op tijd rijden niet onder stoelen of banken steekt en zegt: "We komen hier op tijd aan, om niet te zeggen te vroeg!". Je voelde dat mensen twijfelden of een applaus nu op zijn plaats was.
Het meest leuk echter, zijn de momenten waarop je aan het indutten was en opschrikt, en je niet weet of de conducteur of machinist zich wel bewust is van wat hij eigenlijk zegt. Zo zat ik ooit in de sprinter richting Rotterdam en meldde de machinist ons dat het treinstel waarin ik zat, zou worden losgekoppeld en vervolgens gelanceerd werd. Juist. Gelanceerd. Loskoppelen leek me tot daar aan toe, ging lanceren niet een stapje te ver? Of van de week. Ik zat al zo'n 10 minuten te wachten in de trein, toen de omroepinstallatie begon te ronken. "We zijn aan het wachten op een conducteur en aan het bellen waar hij is", klonk het door de intercom. Ik begon al medelijden te krijgen met de conducteur die zometeen - als hij de trein binnen zou stappen - vast boze blikken toegeworpen zou krijgen, toen een nieuw bericht klonk. "Dames en heren, de conducteur staat op Den Haag Holland Spoor, dus we pikken hem daar op en rijden dan gewoon door." Prima joh. Fijn idee ook wel dat we daarna nog gewoon onze route zouden vervolgen. Lolbroeken die machinisten. Vertraging of niet, bij de NS valt in elk geval van alles te beleven.
