Gerrit's wijnrode pak en andere ongemakkelijke televisiemomenten

Geen idee waarom, maar het zat ineens in mijn hoofd tijdens een potje sit-ups in de woonkamer. Ik kan me totaal niet meer herinneren wat de directe aanleiding was. In elk geval dacht ik op dat specifieke moment ogenschijnlijk uit het niets ineens aan Gerrit Hiemstra in z'n wijnrode pak en tal van andere uiterst ongemakkelijke televisiemomenten. En hoewel ik de oorzaak van dit rare hersengepruttel niet kon achterhalen, was het best plezierig. Er blijken namelijk bewonderenswaardig veel momenten te zijn, waarbij je het liefst onder de kussens van de bank kruipt omdat het ongemak té groot is voor een gewone sterveling. 

Een kleine selectie. 

Ik noemde Gerrit dus. Normaalgesproken de grijze muis onder de weermannen. Gerrit verschijnt na Annechien in beeld en doet daar gewoon een beetje z'n ding. Tot Gerrit op een dag besloot niet meer de simpele weerman te willen zijn. Gerrit wilde opvallen en besloot een kleurtje te proberen. Wijnrood zou 'm vast wel staan. Blijkbaar heeft Gerrit een nogal slechte stylist (of geen), of komt alles op televisie anders over, maar dit bleek niet de meest perfecte zet. 

Nogal ongemakkelijk is ook het onderdeel in EenVandaag waarin de jongen die de social media weetjes doet, deze vertelt aan de presentator. Hallo: wij zitten hier!

Of Tom Egbers, die bij programma's als Studio Sport en Andere Tijden Sport (lees: hij alleen) fantastisch is. Maar na het vertrek van Jack van Gelder ineens Studio Voetbal moest doen en daar in gesprek met Co en ik-Arno-ik-Vermeulen totaal ondersneeuwt. 

Arno himself, die eigenhandig dacht de doellijntechnologie te kunnen bekritiseren. Ja, dat is 100 jaar geleden. En ja, sinds die tijd vind ik heel Arno ongemakkelijk (lees: irritant). 

Tafelgasten die betere vragen stellen aan andere tafelgasten dan de interviewer zelf. 

Die TV recensent van het AD, die in de Slimste Mens onbedoeld (hoop ik) Maarten van Rossem nadeed en met een potje ontiegelijke arrogantie ervoor zorgde dat ze zelf nooit meer ergens kritiek op mag hebben. 

Het fantastische B&B programma van Omroep Max, maar dan vooral het moment dat de stellen elkaar twee euro minder betalen omdat het toch fijner was geweest als er een zeepje in plaats van een pompje in de badkamer had gelegen. 

Alle interviewers die geboren zijn zonder gevoel en niet weten wanneer ze moeten stoppen met vragen stellen. OH! Ik weet ineens de aanleiding weer. Die idiote interviewer die na de wedstrijd van Ajax uit tegen Nice besloot Donny van de Beek te idioot brutale vragen over Nouri te stellen. En daar vervolgens te lang mee doorging. Dat ging overigens nu ik het zo bekijk het stadium van ongemak wel voorbij. Kan iemand deze jongen alsjeblieft een andere baan geven? 

Niemandsland

Tijdens een weekje Zeeland fietste ik richting het strand. Klaar om vol op de pedalen te gaan voor die Zeeuwse zanderige heuvels, observeerde ik nog snel even de omgeving. Ik keek op en ik zag het. Twee plaatsnaamborden, meters van elkaar verwijderd.

Ik fietste bij de duinopgang de ene plaats uit, zonder direct de andere binnen te rijden. Tenminste, als ik de borden mocht geloven. Waar was ik dan eigenlijk over heen gereden? Tot wie of wat behoorde dat stukje land? En als het van niemand was, wat zou je er dan allemaal kunnen?

Het leek me nogal de moeite daarover na te denken. Het lag natuurlijk ontzettend voor de hand dat dit in de geschiedenis van ons bestaan nog nooit bij iemand anders was opgekomen. Misschien staken gemeenten hun bordjes zomaar ergens in de grond en lagen er nog ontelbaar veel soortgelijke niemandslandjes te wachten op een zinvolle invulling. Of misschien gebeurde er in die niemandslandjes al van alles en wist niemand daar vanaf.

Het zou natuurlijk kunnen dat deze stukken grond allang geen niemandsland meer waren, maar stiekem jaren geleden zijn ingenomen door de Belgen als kleine enclaves. Zo hebben ze toch nog het idee erbij te horen. Overigens mogen we wel blij zijn dat we geen grenscontroles meer hebben. Het zou toch bijzonder onhandig zijn als ik net vaart had gemaakt op die pedalen en door een paspoortmeneer van mijn fiets was getrokken.

Of misschien zijn de stukken niemandsland door de generaties voor ons heel bewust gecreëerd als een soort dorpse underground. Als dorpeling was het waarschijnlijk de enige plek waar je veilig met iemand uit het rivaliserende dorp af kon spreken.

Maar stel nu dat die stukken niemandsland nog van niemand zijn. Dat is eeuwig zonde en daar moeten we zeker wat mee.

Ik ben groot voorstander van het oprichten van een nieuw land, door een vlag te planten op alle afzonderlijke stukjes niemandsland. Dat land noemen we dan uiteraard heel toepasselijk: Niemandsland. En om de schatkist van ons nieuwe land een beetje te vullen, zorgen we dat die stukjes grond ook nog wat opleveren. We leggen tolwegen aan en heffen een euro per afgelegde meter. Ja, ook voor voetgangers.

Zo’n nieuw land biedt nog meer kansen. Ik stel me zo voor dat we daar een nieuwe start maken met dingen waar we nu niet altijd even goed in slagen. Een democratie die wel werkt bijvoorbeeld. Of een voetbalelftal dat de bal wel langs de teen van Iker kan krijgen.

Stel nou dat er tussen de grens van Mexico en de VS ook dit soort neutrale zones bestaan. Dan kunnen we die met ons gloednieuwe land vast ook kapen en zorgen dat er naast die grensmuur geen Mexicanen, maar Niemandslanders wonen. En die muur, daar laten we uiteraard niemand voor betalen.