Tijd is een bitch

Tijdservaring is volgens mij onder te verdelen in grofweg drie levensfasen (als je heel hard je best doet, kun je er vast nog 33 opnoemen - daar moet je dan wel tijd voor hebben). Na wat rondgeneuzeld te hebben in mijn brein, kom ik tot de volgende: de kind-fase, de volwassen-fase en de bejaarde-fase (of oud-volwassen-fase, voor ik mensen beledig). De rol van tijd laat zich in die verschillende fasen vrij simpel omschrijven. Althans, dat vind ik.

Het zit eigenlijk zo. In de kind-fase heb je alle tijd van de wereld, maar je hebt geen idee dat je het hebt - en al zou je ook maar enigszins het idee hebben, dan zou het je geen moer schelen.

In de volwassen-fase heb je geen tijd (ook al denk je soms even dat je die zou hebben, maar vaak word je meteen weer uit die droom geholpen). Tot overmaat van ramp echter, heb je ook geen idee waar je die tijd - die je dus al niet hebt - vandaan moet halen. Dit alles kan je ook nog eens juist heel veel schelen.

Bejaarden (of oud-volwassenen) hebben net als kinderen alle tijd van de wereld. Deze oudste wereldbewoners hebben soms ook geen idee dat ze het hebben, maar bovenal geen idee wat ze ermee aan moeten. Vaak weten ze niet of het ze iets kan schelen.

Waarom ik dit schrijf? Ik bedacht me - aangemoedigd door iemand die me constant dwong te verantwoorden waarom ik geen stukjes schreef (geen tijd, sorry) - dat ik een stukje wilde schrijven over tijd en hoe mensen die gebruiken. Daarbij leek het me dan vooral aardig - juist omdat tijd de reden was dat ik even geen stukjes schreef - om te schrijven over hoe ik tijd gebruik. Toen ik dat uitsprak wist ik meteen dat dat helemaal niet was waar ik over moest schrijven. Die kind-fase was ik allang voorbij, dus ik had sowieso geen tijd meer (maar dan ook echt geen tijd) om te gebruiken. Nog meer echter, blijkt dat je die spaarzame tijd die je in de volwassen-fase hebt, of denkt te hebben, helemaal niet zelf kunt gebruiken. Mocht je dit nog niet doorhebben: in deze idiote wereld gebruikt tijd jou. En mij dus ook.

Wat grappig is - of eigenlijk niet, maar anders wordt het geheel zo tragisch - is dat deze niet bestaande tijd zich ook nog eens laat onderverdelen in twee soorten. De pure tijdservaring in uren, minuten, seconden: de kloktijd. Daarvan weet ik zeker dat die tegenwoordig sneller gaat dan vroeger en dat ik in de maling word genomen als ik mijn horloge soms heel sneaky in de gaten probeer te houden. Je hebt echter ook nog de geestelijke tijd. Die gaat vaak samen met een bepaalde rust in je hoofd. Ook die tijd is voornamelijk afwezig. Het kan zomaar voorkomen dat je eindelijk - God zegene de greep - wat kloktijd hebt gevonden. Voordat je een gat in de lucht gesprongen hebt is deze tijd negen van de tien keer al weer opgeslokt door de afwezigheid van de geestelijke tijd. Die dus even geen tijd had.

Daar zit je dan. Kind-fase af en net aangekomen in het o-zo mooie volwassen tijdperk. Ik kan er niets aan doen. Ik heb heimwee naar de tijd dat ik alle tijd van de wereld had, maar daar totaal geen idee van had. Laat staan dat ik me er ook maar enigszins druk over maakte. Tijd bepaalt tegenwoordig zelf wat 'ie doet. Tijd is een bitch. Ik denk dat er maar een remedie is. Laten we de tijd met zijn allen gewoon keihard negeren, dat werkt altijd.