Maar nu Mart. Ik betrapte mezelf er gisteravond op dat ik zapte naar RTL 4, niet eens bewust. Het was meer een reflex. En om nou te zeggen dat dat programma ergens op slaat.. De eerste paar afleveringen viel het nog wel mee. Misschien wilde ik het ook niet zien, denk ik nu. Om te zeggen dat je op een voetstuk stond gaat te ver, maar een bepaalde status had je zeker. Hoe vaker ik kijk, hoe meer de irritatie echter de overhand begint te nemen en je status begint af te brokkelen. In plaats van een presentator die zijn enthousiasme voor de sport laat vieren, begin je steeds meer te lijken op een oude schoolmeester die zijn leerlingen eens even de les van leven bij zal brengen.
Ze hebben allemaal bij je aan tafel gezeten, winnaars en verliezers. Vooral die laatste groep heeft het zwaar bij jou. Zo ook gister. Zeiler Pieter-Jan Postma greep net naast een medaille. Ik denk dat die arme jongen depressiever was na de show, dan ervoor. Alsof het een klein jochie was, vond jij het nodig hem te vertellen dat verliezen bij de sport hoorde en keer op keer moest hem worden ingepeperd dat 'ie zich vast vreselijk moest voelen. Alsof dit nog niet genoeg was, werd Marleen Veldhuis meerdere malen door jou voor het blok gezet om - ongevraagd - advies te geven over omgaan met teleurstellingen aan Postma. In plaats van - ik noem maar iets - te benadrukken dat die jongen een onwijs goede race gevaren heeft, zie jij het dus blijkbaar als jouw taak om dat totaal niet aan de orde te laten komen. Sterker nog, door jouw toedoen twijfelde Marleen er ogenschijnlijk nog bijna aan om haar vooraf opgestelde wens met het luiden van de bel te veranderen, toen ze het aangeslagen gezicht van Pieter-Jan zag.
Mart, was er nou maar niet aan begonnen. Had het nou gelaten bij de Tour.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten