Je kent het vast nog wel. Heel de familie voor de tv, Sesamstraat aan en met zweethandjes en trillende benen wachten op de klop op het raam. Dan - als er uiteindelijk (loeihard, de buurman had er blijkbaar zin in) gebonkt wordt - ontspint zich een wedstrijd wie er als eerste bij de voordeur is. Als die deur opengerukt is rennen we naar de straat om nog een glimp van Zwarte Piet (of misschien Sint zelf wel) op te kunnen vangen. De rest van de avond staat volledig in het teken van cadeautjes en of diegene die je in de Intertoys-gids had gezien er wel bij zit. Tevreden en gelukkig ga je die nacht slapen.
En dan. Een paar weken later komen je ouders je iets vertellen. Die mooie droom wordt pats boem weggevaagd. Waar je altijd zo sterk in geloofde, was een leugen. Een verzinsel. Je houdt je groot (je bent tenslotte al 8), maar van binnen vreet het je op. Hoe kan dat nou? Sinterklaas, je allergrootste vriend, is gewoon een acteur, en je buurman, en je vader (en moeder). Zouden je klasgenootjes het ook al weten? Nu draag jij ineens ook een geheim met je mee. Een geheim dat iedere daarop volgende Sinterklaasavond weer ontzettend veel concentratie van je vergt. De gordijnen moeten wel echt gesloten blijven en als je broertjes het naar-de-deur-ren wedstrijdje startten, probeer je ze af te remmen. Stel je voor dat hun geloof nu ook (veels te vroeg) als een zeepbel uit elkaar spat. Nee, dat moet je zien te voorkomen. Je gunt het ze te blijven geloven in dat mooie verhaal.
Terwijl je zelf de eerste jaren tevergeefs nog vast probeert te houden aan tekenen dat 'ie wel bestaat, daagt het besef dat jouw mooiste jeugdherinnering een luchtkasteel bleek te zijn. Het gevoel dat ik had toen mijn Sint sprookje te einde liep, heb ik de afgelopen tijd weer een beetje gevoeld. De onaantastbare Lance Armstrong is van zijn voetstuk gevallen. De mooie droom van een held die kanker overwon en daarna op eigen kracht zevenmaal de tour won, bleek ook een luchtkasteel. Van Contador, of welke andere Spanjaard of Rus, of Duitser, of Pool of wat dan ook, had ik het wel verwacht. Maar Lance. Het was ook te mooi om waar te zijn.
Dit keer was ik iets ouder en iets wereldbewuster dan toen ik 8 was en dit keer kreeg ik het nieuws niet van mijn ouders, maar van de media te horen. Maar net als bij de Sint, moet ik ook hier bekennen dat ik er niet aan wil. Ik bevind me in een wirwar van gedachten. Weet dat het nonsens is als ik in Lance's onschuld blijf geloven en mensen zullen vinden dat ik dan naïef ben. Toch wil ik het niet. Al zijn het duizend identieke verklaringen en worden complot theorieën over Lance's buurman en de corrupte UCI bevestigd, zolang Lance zwijgt, blijft 1% van mij nog steeds hopen. En als het dan uit elkaar spat - wat het natuurlijk allang heeft gedaan - laten we dan niet vergeten dat hij ook heel veel moois heeft gedaan voor zijn medemens.
Het is alleen alsof je te snel de voordeur was uitgerend, en je in plaats van Sinterklaas nog een glimp opving van je buurman. Maar Sinterklaas schrap je toch ook niet uit de geschiedenisboeken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten