Wekenlang, misschien wel maandenlang, hadden we erom gezeurd. Op een zaterdagochtend was het dan eindelijk zover. We mochten jullie ophalen en vanaf dat moment was ons leven niet meer het zelfde. Ik koos voor die schattige witte met rode ogen - een uniek albino exemplaar - waar ik volgens de dierenwinkelmeneer absoluut geen spijt van zou krijgen. Mijn broertje ging voor de zwarte met een wit snoetje, die hij later die dag heel toepasselijk zwartsnoetje zou noemen (ik liet hem maar, het was vast de leeftijd).
Witje en ik, wij waren vanaf dat moment één, onafscheidelijk. Samen mochten jullie gezellig in dat blauwe hok in de hoek van de kamer. Op de momenten dat het even kon, haalden we jullie eruit. Bij ons op schoot was het toch immers veel gezelliger. Menig wollen trui is toen versleten, maar dat deerde niet. Ik had alles voor je over, niks kon ons toch uit elkaar drijven?
Dus toch wel. Blijkbaar was ik allergisch voor je. Dat hadden ze me ook wel even van te voren mogen vertellen. Ik was er kapot van, maar kon bij jullie nauwelijks verdriet bespeuren. Geen wonder. Van jullie knusse hok binnen, gingen jullie naar een waar konijnenparadijs buiten met alles erop en eraan. Ik vind persoonlijk dat jullie je toen steeds belangrijker gingen voelen. En geloof me, ik deed echt nog wel m'n best hoor. Maar ik moet toegeven dat ik wel snap dat m'n broertje jullie op een bepaald moment zat was. Waar jullie eens zulke lieve, donzige diertjes waren, was daar langzaamaan niets meer van over.
Meer dan eens betrapte ik jullie op verwaand gedrag en als ik toch nog - vergeet niet dat ik de enige in huis was die nog voor jullie wilde zorgen - jullie voederbakje kwam vullen, kon daar geen bedankje van af.
Nu zijn jullie al een paar jaar niet meer, en vandaag op dierendag denk ik natuurlijk nog even aan jullie. Omdat dat hoort. Ik weet wel, als ik ooit nog konijntjes neem blijven ze lekker in dat knusse blauwe hok.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten