Jarenlang heb je er naar uitgekeken. Je ingebeeld over hoe het er uit zou
zien. Bedrijven die vechten om jou binnen te halen. Een dikke auto van de zaak,
weekenden lang shoppen. Dit zou allemaal gaan gebeuren, het was alleen nog een
kwestie van tijd. Je negeerde de verhalen over "Oh na je studententijd?
Nou bereid je maar vast voor, dan begint het zware leven pas" en was
oprecht verbaasd (nouja, quasi-verbaasd dan) over die mensen die zeiden dat je
vooral nog moest genieten nu het nog kon. Je leven zou er hard op achteruit
gaan. Als ik een doemdenker was geweest, had ik me waarschijnlijk voorgenomen
nooit te gaan werken. Waar zou je immers aan gaan beginnen, je leek wel gek!
Maar goed, dat ben ik dus niet - een doemdenker. Een aantal maanden geleden
google-de ik zo nu en dan al naar leuke jobs. Ik zat midden in m'n onderzoek
naar de Zuid-Afrikaanse apartheid en kon wel wat welkome afleiding gebruiken.
Het feit dat het aanbod aan vacatures ook toen al niet denderend was, kon me
nog niet zo deren. Ik had immers nog een paar maanden voordat ik echt "aan
de bak" moest. Tot ik naarmate mijn afstuderen naderde, steeds vaker de
vraag kreeg voorgelegd: "Maar als je media & journalistiek hebt
gestudeerd, ben je dan straks ook echt 'iets'?" en "Wat kun je nou
eigenlijk worden met jouw studie?". Hoewel je het wilt negeren, komt het
dan toch opzetten. Dat knagende gevoel. Want inderdaad, met die vacatures wilde
het nog steeds niet echt lukken en wat was ik nou eigenlijk als ik straks
afgestudeerd zou zijn? Sterker nog: wat kon ik nou eigenlijk allemaal?
Deze week ben ik officieel student-af. Mijn schoolleven is over, finito. En
guess what? Het voelt allemaal nog niet zo fantastisch als ik had gedacht. Die
dikke auto lijkt nog ver weg en als die bedrijven om mij vechten dan weten ze
dat wel verdomd goed verborgen te houden. Ik word momenteel meer gezien als
iemand waarbij meeleven tonen gewenst is. De vraag "hoe gaat het nou met solliciteren?"
gaat steeds meer gepaard met een half schuin hoofd, een te gemaakte glimlach en
een aai over je rug. "Jij komt er wel, echt!".
Ach. Eerst maar eens genieten van het student-af zijn. Nu het nog kan toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten