Ik weet nog dat ik het vroeger zo'n vreselijk irritante vraag vond. Hij werd gesteld bij Aardrijkskunde, door mijn toch al niet zo favoriete leraar. Ik had er nooit zo'n goed antwoord op. In het kader van de toenemende internationalisering (überhaupt woorden waar je in die tijd van walgde), moesten wij scholieren ook maar eens nadenken in hoeverre we ons dan eigenlijk wel niet verbonden voelden met die grote wereld om ons heen. Meerdere keren werden we gedwongen na te denken over de vraag: 'Wat voel je je nu eigenlijk als eerste? Nederlander, Europeaan of wereldburger?' Wist ik veel. Dat je daarin ook nog een ander niveau kon ervaren, werd me toen al helemaal niet verteld.
Vandaag echter, werd ik me van dat laatste (nog eens) meer dan bewust. Ik had hard naar huis gefietst en buiten adem de televisie aan gezet, toen Sven het tweede deel van zijn gouden race inzette. Gouden race inderdaad, iets anders was onmogelijk. Sven kon immers alles, als hij het maar wilde. Al zou in de ronde voor hem het wereldrecord laag- en hooglandbaan met 30 seconden worden verbeterd. Sven zou er vervolgens nog 10 seconden van af rijden, dat leek me niet meer dan logisch.
Toen Sven zijn laatste rondjes schaatste en de virtuele streep van Jorrit hem passeerde, bekroop een naar gevoel me. Maar zelfs dan blijft Sven Sven. Misschien zou hij wel een rondje 27,2 rijden, dacht ik. Dat had 'ie vast nog in zijn benen. Of toch niet. Met nog een ronde te gaan, begon het nare gevoel zich om te zetten in pijn. Een camera die dan ook nog eens perfect het ontgoochelde gezicht van Gerard Kemkers in beeld brengt, maakt dat gevoel niet veel beter. Wat dan volgt is een opeenstapeling van meerdere taferelen. De dramatische aanblik van de man die zilver heeft, tegenover het zelfingenomen hyperblije hoofd van Jillert Anema. Je weet wel, die coach van Jorrit. Ik verdenk Jillert er van niet eens echt blij te zijn voor Jorrit. Man, die is alleen maar blij dat hij, de grote Jillert, Sven heeft verslagen.
Ik ben heus (op een later moment) ook wel een beetje blij voor Jorrit. Waar ik vandaag echter meer dan ooit achter ben gekomen, is dat ik nu een duidelijk antwoord kan geven op de vraag. Ik voel me eerst Nederlander. Behalve met schaatsen. Dan is het voor alles éérst Sven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten