Lance en die ene dag op die ene berg

We zijn nu een week verder, en ik geloof dat ik er wel aan toe ben om mijn gedachten op papier te zetten. Schreef ik een tijdje geleden nog dat ondanks alle getuigenissen en beschuldigen, 1% van mij nog echt in jouw onschuld geloofde zolang je zou zwijgen – dat gaat nu niet meer op. Toen bekend werd dat je naar de koningin van de talkshow zou gaan, wisten we natuurlijk al genoeg. Dat je uitgerekend haar uitkoos om je relaas te doen was ook makkelijk te verklaren. Als er iemand is bij wie je jouw verhaal kunt doen, in tranen uit kunt barsten ten overstaan van de wereld en daarna nog massaal vergeven wordt ook, is het Oprah. Ik zat dan ook met smart te wachten op het interview. En ik wist van mezelf, als je verhaal enigszins geloofwaardig zou zijn – een traantje werkte daarbij ook in je voordeel – zou ik je waarschijnlijk meteen hebben vergeven.

Waarom dan Lance, waarom was je nu opnieuw niet eerlijk. Waarom zweeg je nu weer over de details. Je had blijkbaar het idee dat ja zeggen op alle vragen van Oprah al zou volstaan. Dan had je immers toch bekend? Het is als Erik Pieters die denkt dat hij alleen maar even ‘sorry’ hoeft te zeggen en dat hij dan weer de man is bij PSV. Als de Katholieke kerk die bij het toegeven van de seksuele schandalen verwacht dat de kerkbanken de volgende week weer tot de nok toe gevuld zijn. Of als Silvio – Papi – Berlusconi, die huilend bekend spijt te hebben van zijn Bunga Bunga partijtjes en in de armen gesloten wordt door heel Europa. 

Ik weet nog goed dat ik schreeuwend op de Alpe d’Huez stond. Goed, met mijn 15 jaar vond ik de tourkaravaan natuurlijk ongeveer net zo leuk, maar jij, DE Lance, de meester, de held, de legende. Dat jij daar was, op diezelfde berg, dat maakte mijn dag. Wat zeg ik, mijn vakantie, misschien wel mijn jaar. En met mij dat van vrijwel alle mede bergbezoekers die dag. Want het gejuich en het ontzag toen jij langs kwam fietsen, was niet te evenaren door andere renners. 

Mensen werden hysterisch, bezeten. Hordes renden achter je aan met de Amerikaanse vlag, of met welke vlag dan ook. Zelfs de Duitsers lieten Ulrich voor wat ‘ie was. En terecht, want wie keek nog naar Jan als Lance daar ook was. Ik zag mensen op de berg staan waarvan ik durf te beweren dat ze nog nooit een fiets van dichtbij hadden gezien. Maar jij maakte zelfs van hen de grootste wielerfans.  

Zulke mooie herinneringen Lance. En dus hoopte ik zo erg dat je eerlijk zou zijn bij Oprah. Gewoon echt eerlijk Lance. Alles op tafel, wat had je te verliezen, je had immers toch alles al verloren. Maar nee, zoals Mart Smeets het al zei: weer hield je zelf de regie. Aan het begin had ik nog hoop, maar hoop vervliegt snel, zo blijkt. Die 1% is nu ook weg Lance, de luchtbel is uit elkaar gespat en alles wat rest is de mooie herinnering aan die ene dag op de ene berg. En voor wat het waard is: die hele tourkaravaan had me toen gestolen kunnen worden als jij nu maar eerlijk was geweest.