We zijn nu een week verder, en ik geloof dat
ik er wel aan toe ben om mijn gedachten op papier te zetten. Schreef ik een
tijdje geleden nog dat ondanks alle getuigenissen en beschuldigen, 1% van mij
nog echt in jouw onschuld geloofde zolang je zou zwijgen – dat gaat nu niet
meer op. Toen bekend werd dat je naar de koningin van de talkshow zou gaan,
wisten we natuurlijk al genoeg. Dat je uitgerekend haar uitkoos om je relaas te
doen was ook makkelijk te verklaren. Als er iemand is bij wie je jouw verhaal
kunt doen, in tranen uit kunt barsten ten overstaan van de wereld en daarna nog
massaal vergeven wordt ook, is het Oprah. Ik zat dan ook met smart te
wachten op het interview. En ik wist van mezelf, als je verhaal enigszins
geloofwaardig zou zijn – een traantje werkte daarbij ook in je voordeel –
zou ik je waarschijnlijk meteen hebben vergeven.
Waarom dan Lance, waarom was je nu opnieuw
niet eerlijk. Waarom zweeg je nu weer over de details. Je had blijkbaar het
idee dat ja zeggen op alle vragen van Oprah al zou volstaan. Dan had je immers
toch bekend? Het is als Erik Pieters die denkt dat hij alleen maar even ‘sorry’
hoeft te zeggen en dat hij dan weer de man is bij PSV. Als de Katholieke kerk
die bij het toegeven van de seksuele schandalen verwacht dat de kerkbanken de
volgende week weer tot de nok toe gevuld zijn. Of als Silvio – Papi –
Berlusconi, die huilend bekend spijt te hebben van zijn Bunga Bunga partijtjes
en in de armen gesloten wordt door heel Europa.
Ik weet nog goed dat ik schreeuwend op de Alpe
d’Huez stond. Goed, met mijn 15 jaar vond ik de tourkaravaan natuurlijk ongeveer
net zo leuk, maar jij, DE Lance, de meester, de held, de legende. Dat jij daar
was, op diezelfde berg, dat maakte mijn dag. Wat zeg ik, mijn vakantie,
misschien wel mijn jaar. En met mij dat van vrijwel alle mede bergbezoekers die
dag. Want het gejuich en het ontzag toen jij langs kwam fietsen, was niet te
evenaren door andere renners.
Mensen werden hysterisch, bezeten. Hordes renden
achter je aan met de Amerikaanse vlag, of met welke vlag dan ook. Zelfs de
Duitsers lieten Ulrich voor wat ‘ie was. En terecht, want wie keek nog naar Jan
als Lance daar ook was. Ik zag mensen op de berg staan waarvan ik durf te
beweren dat ze nog nooit een fiets van dichtbij hadden gezien. Maar jij maakte
zelfs van hen de grootste wielerfans.
Zulke mooie herinneringen Lance. En dus hoopte
ik zo erg dat je eerlijk zou zijn bij Oprah. Gewoon echt eerlijk Lance. Alles
op tafel, wat had je te verliezen, je had immers toch alles al verloren. Maar
nee, zoals Mart Smeets het al zei: weer hield je zelf de regie. Aan het begin
had ik nog hoop, maar hoop vervliegt snel, zo blijkt. Die 1% is nu ook weg
Lance, de luchtbel is uit elkaar gespat en alles wat rest is de mooie
herinnering aan die ene dag op de ene berg. En voor wat het waard is: die hele tourkaravaan had me toen gestolen kunnen worden als jij nu maar eerlijk was geweest.
Mooi stuk marieke, ik vind ze trouwens allemaal goed geschreven.
BeantwoordenVerwijderen