Bloedend oranje-hart

Voordat ik begin wil ik zeggen dat dit relaas komt uit het hart van - ik durf wel te zeggen - één van de trouwste Nederlands elftal supporters, van iemand die altijd fan is en zal zijn en altijd - zelfs bij dit EK - ervan overtuigd is dat we dan nu echt gewoon kampioen gaan worden. Ja, ik had zondag een diepgeworteld geloof in een 4-1 overwinning op team-Ronaldo. Sterker nog, zelfs zondag durfde ik gewoon stellig te zeggen tegen wie het maar wilde horen - ook tegen wie het niet wilde horen trouwens - dat ik m'n plekje langs de gracht al had gereserveerd.

Natuurlijk, na de nederlaag was ook ik in shock, ontzet, de wanhoop nabij. Máár, zoals het een goede supporter betaamd: je moet er ook staan als het even niet lukt. En dus deed ik dat. Ik zette me er overheen en overtuigde mezelf ervan dat die jongens niet zo hard moesten worden aangepakt. En dat we dit keer blijkbaar niet goed genoeg waren. Zo gek was dat ook niet eens, want de statistieken wezen uit dat verliezend WK-finalisten het wel vaker verprutsten op een volgend EK. Deze gemoedstoestand hield ik vol tot aan gisteravond.

Ik probeerde nog steeds het optimistische gevoel te laten overheersen, maar er knaagde iets. Iets dat steeds meer mijn positieve supportersgeest aan het uitdagen was. Wat nou als het niet zo simpel was dat het gewoon een keer niet lukte? Wat nou als het lag aan iets wat eigenlijk helemaal niets met het spelletje zelf te maken heeft? De kritiek die werd gegeven op de groep, die eigenlijk geen groep zou zijn, en op de spelers die zichzelf niet wilden wegcijferen voor anderen, zichzelf belangrijker vonden dan het team, die kritiek ging ik steeds te lijf. Ik wilde - en kon - er als diehard oranje-groupie toch niet aan de wil van de spelers te wantrouwen? Tot nu. 

Totaal gedesillusioneerd denk ik dat die critici dit keer stiekem wel eens gelijk kunnen hebben. Waar Mark van Bommel er indirect al behoorlijk op doelde door te benadrukken dat vooral HIJ maar met één doel naar dit EK gekomen was en dat HIJ alleen voor zichzelf kon spreken en niet voor sommige andere spelers, werd de puinhoop die achter de muren van dit elftal verscholen ligt in één klap duidelijk door de 'houd je bek man' van de geplaagde Robben richting Van Marwijk. 

Hoezeer ik ook waardering heb voor de bondscoach en hoezeer ik ook vind dat je dit niet hem moet verwijten, is hij klaarblijkelijk te lief geweest voor een groot deel van de groep. Een groep die in wezen bestaat uit kamp Van Persie en kamp Sneijder, waarvan niet meer te ontkennen is dat het ego's bezit die   - gezamenlijk dan wel - Balotelli overstijgen en die getemd moeten worden om te kunnen functioneren als een groep. Laten we eerlijk zijn: de oorzaak lag inderdaad tussen de linies, maar dan op mentaal vlak en dat stelt me teleur. Ik verwijderde maandag met pijn in m'n hart mijn oranje autospiegel-hoesjes, maar nog meer pijn doet het dat er dus blijkbaar spelers waren die zich niet wilden inzetten voor het collectief om al die oranje autospiegel-hoesjes houders het toernooi van hun leven te geven. Dit wilde ik even kwijt. En ja, voor wie het wil weten, ik weet zeker dat we over 2 jaar wereldkampioen worden, jullie kunnen het!